Kijk, dit vind ik nu eens moeilijk zie: iets zinnigs schrijven over een plaat die zodanig hard onder je vel kruipt, dat ze je dagenlang niet loslaat. Da’s namelijk bijzonder subjectief en naar het schijnt mag dat niet in een recensie. OK, we proberen toch maar… Drummer Raf Vertessen verkaste enkele jaren geleden naar Brooklyn en zo te zien heeft hij zich ginder flink in de kijker gewerkt. Althans: zijn naam klinkt in de (free)jazz kringen verre van onbekend en hij kreeg zelfs al de kans in The Stone te spelen, de club van John Zorn. Ik laat me vertellen dat je daar niet zomaar binnengeraakt.

Vertessen, zo las ik in een min of meer recent interview, bezocht veel concerten, vooral van de jongere generatie muzikanten waartoe hij wil behoren en hij geraakte daarbij aan de praat met de mensen, die vandaag zijn Quartet vervolledigen: trompettist Adam O’Farrill,die uit de latin Jazz Orchestra van zijn vader Arturo komt, de Canadese saxofoniste Anna Webber en de uit Brooklyn afkomstige bassist en componist Nick Dunston, die ook vroeger al met Webber werkte, maar bij voorbeeld ook ùet %ark Ribot speelde. Aangezien Vertessen niet alleen drummer is, maar constant aan het componeren is, vroeg hij de drie of ze ’t zagen zitten om eens een avond bijeen te komen en enkele van zijn muziekjes te spelen. Zo geschiedde: de drie gasten zijn niet bepaald debutanten en ze gingen dan ook vol overtuiging met het materiaal van Vertessen aan de slag.

Het resultaat, dat normaal gezien rond deze tijd live had moeten voorgesteld worden, wat door Covid-10 jammer genoeg in het water viel, is nu sinds een paar weken fysiek verkrijgbaar dankzij de open geesten van El Negocito Records en ik mag zonder de minste schroom zeggen dat ik er flink ondersteboven van ben. Dit is muziek uit de grootstad, dit is volop chaos, maar de vier halen er hele brokken onversneden schoonheid uit: dat struikelt en buitelt een vol uur over en door elkaar heen, maar het pakt je wel vanaf de eerste seconde bij het nekvel. Het is simpelweg onmogelijk niet te luisteren, als deze plaat speelt: telkens weer gebeuren er dingen, die je bij de les houden en je aandacht prikkelen en eer je het goed en wel beseft, ben je 62 minuten gebiologeerd aan het luisteren.

Soms wordt er echt samengespeeld, soms zoeken de muzikanten ronduit de confrontatie en mikken ze op de contrasten, maar keer op keer worden de soms nerveuze passages gecompenseerd door verrassend melodieuze lijnen. De vier speelden, voor ze de plaat opnamen, een tourneetje van twee weken, waarbij de setlist avond na avond veranderde en zelfs de partituren van de een doorgegeven werden naar de ander. Het resultaat is, voor mij althans, redelijk verbluffend en ik kan alleen maar spijt hebben dat de Belgische concerten niet (allemaal) doorgang konden vinden. Deze CD biedt trost, veel troost en we kunnen dus alleen maar halsreikend naar volgend jaar uitkijken en hopen dat het er dan wel van komt. Had ik al gezegd dat ik deze CD meer dan straf vind? Nu dan!

(Dani Heyvaert)